Ανήσυχο το πνεύμα…
λες και νοστάλγησε το άδειο μονοπάτι…
Κείνο το απόμακρο, μα σκαλιστό και άσπρο σκαλοπάτι,
πού ‘χε έναν Άγγελό πιο δίπλα για προστάτη…
ένα πανέμορφο γλυπτό.
Πως θα ‘θελε, εκεί να ξαποστάσει
και το περίβλημα του Αγγέλου η ανάσα του να σπάσει.
να ‘βγει από μέσα του ευθείς η ομορφιά.
Όχι άλλη Θεέ μου μοναξιά.
Ανέλπιδες στιγμές ευδοκιμούν μέσα στο νού σου.
Αξέχαστα λεπτά που εκλιπαρούν για μιά σου αντίδραση…
είτε επίθεση, είτε άμυνα!
Διαφωνείς με την καρδιά,
μα την αφήνεις να σε οδηγεί μες σε στενά, δίχως καθρέφτες.
Το βλέμμα σου χάνεται στις ομορφιές και ξεχνάς τον εαυτό σου.
“Τί όμορφα!”
[…]
Κι ας ξέρεις πως και τούτα θα στενέψουν….
θα βγείς σ’ αδιέξοδο ή κάπου θα τελειώσουν
…εσύ εκεί, σαν το παιδί σε ξένη χώρα!
Τα λόγια μου λεπίδες…
και πυρακτωμένο ατσάλι.
Μην πείς ποτέ, πως είσ’ αδικημένη!
Κάποτε ήταν ρόδα…
κάποτε ήταν ευχές!
Μα κλίβανο τους έταξες για πάντα!
Τα λόγια μου συρμάτινο
και σκουριασμένο πλέγμα.
Τί τό ‘θελες καημένη να μ’ αγγίξεις;
Κάποτε σε λατεύανε..
μα τώρα θέλουν αίμα!
Κι εσύ -φτωχή- απλώχερα το δίνεις!
1-13
Σηκώστε άγκυρες, πανιά και ξεκινάμε!
Σιχάθηκα ετούτο το λιμάνι.
Λύστε τους κάβους και οργώστε το νερό!
[…]
Κι όταν θα φτάσουμε μακριά γυρίστε πλάι!
…βάλτε μπαρούτι και φωτιά
κι ισοπεδώστε το νησί!
Να γίνει ένα με την στάθμη της θαλάσσης.
Κανείς δεν κλέβει από εμένα, ούτε γουλιά από ρούμι!
Ανατινάξεις συναισθημάτων, με σκέψεις διφορούμενες.
Άλλη μια μέρα προσπερνά δίχως μια κίνηση για ευχή και για “μαγεία”.
Χάθηκαν όλα;
…Όχι δα!
Θαρρώ μονάχα πως, τούτη η παύση μ’ έχει πνίξει!
…κι έπαθα θλάση στα φτερά!
Έναρξη αναζωπύρωσης ονείρων…
Με ωτασπίδες, για αυτούς που “ξέρουν Κάποιους”!
Όχι!
Ετούτη τη φορά βαδίζω μόνος!
Δίχως ελπίδες δυνατές, μα με Απτές μου Πράξεις.
Κι αν κάτι -πάλι- πάει στραβά… και τί μ’ αυτό;
Για ένα όνειρο μονάχα, ζούμε όλοι!
Αναποδογύρισμα τα μέσα μου, κάθε που σκέφτομαι τί πέρασα.
Πιστεύω, αντιλήψεις και παλιές ελπίδες ανατινάσονται σε καρδιά και νού…
Κι οι εκρήξεις; Η μια μετά την άλλη.
Πήραν φωτιά το σώμα και η ψυχή, κι αποζητούν την λύτρωση.
…Μη με αγγίξεις. Άθελά μου θα καείς.
Δεν είμαι εγώ για εδώ.
…και δεν μπορείς να ακολουθήσεις.
Δεν αντέχεις.
Σε θυμήθηκα απόψε…
και σε κράτησα στο νού μου, για το βράδυ.
…μια ανάμνηση που έχω, να θυμάμαι που και πού.
και να φέγγει σαν κερί, μες το σκοτάδι.
Ευχαριστίες και παρακλήσεις για δύο άγνωστες ακόμα στιγμές
και μιά ανείπωτη χαρά πρωτόγνωρης ευτυχίας,
σε ένα σχοινί που τρεμοπαίζει… ακροβάτης.
Σχοινί φτιαγμένο απ’ όνειρα γερά.
Όμως δεμένο σ’ απαγκιστρωμένα μέρη…
επόμενο ήταν κάτι να υποχωρίσει…
…μα θα βρεθεί κάτι άραγε, να γραπωθεί στο διάβα του;
——————————————-
SOMETHING…
Thanks and entreaties for two yet unknown moments
and for an untold joy of an unfamiliar feeling of bliss,
on a trembling rope… Acrobat.
Rope made of tough Dreams.
But tied on disengaged objects…
It was the next sure thing coming… something to collapse.
…but will there be Anything to collar on it’s way down?
The moon looks bigger and brighter, from “Down” here…
———————————————-
Παράξενο…
Το φεγγάρι δείχνει μεγαλύτερο και φωτεινότερο απο εδώ “Κάτω”…
Άλλη μιά ανάσα μου ξεψύχησε κι απόψε…
Φθηνή και άρρωστη, περιέπαιξε την αποτυχία μου
και χάθηκε σαν κραυγή σε απύθμενο πηγάδι.
Γονάτισα…
μα όχι επειδή λύγισα.
Φταίει το μαχαίρι που μου κάρφωσες στον ώμο…
Εσύ “ανώτερε”…
Εσύ συνάνθρωπε…
Εσύ συνάδελφε…
Εσύ φίλε…
Εσύ αδερφέ…
Εσύ γονέα…
Εσύ εαυτέ…
Εσύ όνειρο…
Φταίει που δεν φταίω εγώ… μα φταίω!
…που δεν είχα μια, κάποια πανοπλία…
…που δεν πήρα ασπίδα, μείτε ξίφος.
Φταίω…
που δεν κατάλαβα, πως πολεμάμε μεταξύ μας.
Γονάτισα…
κι όχι επειδή λύγισα!
Με έριξες εσύ!
Όμως το χέρι μου άγγιξε το χώμα…
και τώρα πια… μονάχα η ώθηση μου απέμεινε.
————————————
GENUFLECTED
Another breath of mine passed away tonight…
Cheap and sick, mocked my failure
and perished like a scream into a deepless well.
I’ve genuflect…
but not because I’ve bend.
It’s because of the knife that you stabbed on my shoulder…
You “superior”…
You fellowman…
You colleague…
You friend…
You brother…
You parent…
You myself…
You, my Dream…
It’s because, it’s not my fault… but it is!
… It’s my fault for not wearing some kind of an armor…
… It’s my fault for not taking a sword either…
It’s my fault…
Cause I didn’t know that we were supposed to fight each other.
I’ve genuflect…
not because I’ve bend!
It’s because, you forced me to kneel!
Although my hand has touched the ground…
and all I’ve left now… is my shot in the arm.
A single glance brings a thought…
A thought brings a memory…
A memory brings an emotion…
An emotion brings nostalgia…
Nostalgia brings sadness…
Sadness brings a tear…
A tear for what is lost… for ever.
Ευθυτενής και αμετάκλητος…
συνεχίζω την ανεξέλεκτα, απροσδόκητη πορεία της ευχής μου.
…Αστείο.
Μια απροσδόκητη ευθεία, που τρομάζει!
Όπως κείνο θυμάμαι το βλέμμα…
κι όπως τώρα το δικό μου.
Κόντρα ο αέρας…
κρύος και υγρός.
Χαμογελώ… κι ας μην μπορώ να αναπνεύσω.
Ξέρω, πως αν όχι στο επόμενο…
τότε λίγο πιο κάτω.
Στο παρακάτω το στενό,
…θα βρώ λιμάνι.
Δεν πρόλαβα να τους δώ όλους.
Μα έχουν χαθεί κι αυτοί… και τους ξεχνούσα.
Ούτε όλα -πρόλαβα να ζήσω- όσα ποθούσα.
Θαρρείς και τόλμαγε “κανείς” να μου τα δώσει!
Και τώρα…; Τί πάω να βρώ;
Ποιούς δρόμους άγνωστους “βουβός” θα σεριανήσω;
Ποιά μάτια αδάμας… θα μου κλέψουνε το νού;
…και τί θα ζήσω;
Δεν πρόλαβα… συγγνώμη να ζητήσω.
Μ’ αν με είχαν νιώσει -μιά φορά- θα το ‘χα κάνει!
…έλεγε ο Κος Μητροπάνος, στο τραγούδι του Μωραϊτη Νίκου, στο ράδιο προχθές, 16/08/08.
Πανσέληνος του Αυγούστου… σε έναν έναστρο ουρανό.
Ακτές Κάριανης…
…Μα δεν της έφτανε ετούτη η μοναδικότητα, της Μητέρας Γής… όχι! θέλησε να προσθέσει και μια βαρύτονη -μα τόσο μελωδική- νότα… εκλείποντάς μας το θλιβερό αυτό -κατάματα- βλέμμα του Φεγγαριού, σχεδόν ολάκερο για λίγες ώρες…
Απ’ την αρχή δεν μου αρκέστηκε στο μάτι η Σελήνη. Θαρρείς δεν ήτανε full-face όπως λένε… (Άκου full face… Λες και ληστεία θα μας κάνει το φεγγάρι!)
-PHASE!
φωνάζει ο παραπέρα…
-Phase… όχι Face.
– Καλά… καλά!
Έπειτα μού ‘παν για την έκλειψη… 85 λέει τοις εκατό. “Πσσσσσ! ΩΩραία…” Μονολόγησα και κάθισα στην άμμο.
Απερίγραπτο…
Η σκιά “μας”… έκρυβε αργά… το φωτεινό πρόσωπο του φεγγαριού.
Άλλωτε σαν μελάνι… σε κατάλευκο χαρτί…
κι άλλες φορές σαν μάσκα που κρατούσε το φεγγάρι, παιχνιδιάρικα!
Κι όταν καλύφθηκε σχεδόν ολόκληρο… μένοντας μόνο ένα αφύσικα μικρό μα φωτεινό σημείο… τότε τα αστέρια σου γελούσανε… που ξέχασες το στόμα σου ανοιχτό!
Κι ήταν που ήθελα να είμαι μ’ άλλο κόσμο;… ήταν που κάποιοι δεν μπορούνε να το δούν; ήταν που ήθελα να μην αλλάξω τόπο;…
Δάκρυσα!
Ελλάδα… με συγκίνησες απόψε… και πίστεψέ με.
Τούτο το “καλό ταξίδι”… ήταν το πιό όμορφο!
ZoHLtaR 