[…]
-Τί είναι αυτό;
-Δεν ξέρω…
-…και πώς αντιδρούμε σε ένα “τέτοιο” συναίσθημα;
-Μα σου λέω, δεν ξέρω… κι εγώ πρώτη φορά, τέτοια φάση!
-Και Τώρα;
-Υπομονή…
Ανησυχούμε καί οι δύο!
Κάτι πλησιάζει!
Το “παράξενο” είναι….
ότι ΚΑΙ οι Δύο Ανυπομονούμε!
Το “Για ποιό πράγμα” όμως…
…παραμένει ερώτημα.
Αυτό όμως που με “Ανησυχεί” τελευταία…
είναι ότι:
Καλό ΚΑΙ Κακό μέσα μου…
Νιώθουν σαν να περιμένουν τον
Άγιο Βασίλη…
ΚΑΙ οι Δύο Ταυτόχρονα!!!
I was holding your fingertips… while you were leading your way.
Although you had already cut my chain… I was following you.
Hoping… in a miraculous sparkle of forgiveness, into a ridiculously colored bubble of love!
Realizing that… released my hold… and now were just touching tips by tips.
You were the One my Love… but you won’t be the Only One…
I need to Live… I need to Feel again.
Another New Life!
“I Need to Love” you once told me…
and after all these Years, I say:
“My turn.”
And the last touch fades away…
I’m Sorry…
GoodBye…
Αναξιόλογο το ποσό και κατ’ επέκταση αναξιόπιστος ο “Ερμής” μου.
Η εμπιστοσύνη εξανεμίζεται μέρα τη μέρα στο αεράκι της μάταιης και τόσο αυστηρής ποινής της επιστροφής μου, σε τούτο τον Έρημο τόπο!
Ρίχνω το βλέμμα χαμηλά και δεν μιλώ.
Μα… σκέφτομαι… άν το σηκώσω δά με αυτή την κλίση κεφαλιού και με τα φρύδια κάτω, θα μοιάζω άθελα Κακός…!
Μήπως μου πρέπει όμως; Όσες φορές προσπάθησα χαμόγελα… με πήραν με τις πέτρες.
Πέτρες βαριές και κοφτερές, που γράφαν “φίλος” πάνω… ή είχανε “καρδούλες” χαραγμένες.
Κι ας μοιάσω θελητά “Κακός”… αφού “Κακούς”, χαιρεκακία δεν αγγίζει!
Έστω κι αδειάζεις… τί νομίζεις θα γλυτώσεις;
…πάλι ένα σχίσμα θα πασχίζεις να μπαλώσεις.
Κάποιας ομίχλης, πεταλούδες-σιλουέτες που σκορπούν…
κι εσύ εκεί, με την απόχη σου στο χέρι!
“Αν μπείς στην λίμνη, θα βραχείς!” …αυτό σου είπαν μόνο.
…και για κολύμπι, ουδής δεν έκανε κουβέντα.
…και σε μαντρώσανε στην άδεια φυλακή τους.
Φθηνοί… ριχοί… και με χτικιό μεγαλωμένοι.
Έστω και τα κατάφερες κι ανέβηκες το λόφο…
Έστω και πέρασες το “Τέρμα” το δικό τους…
…ήταν αλήθεια μόνο αυτός ο προορισμός σου;
– Well sir? Have you been trained sir? Have you been trained… to fight evil again?
– I need more time…
– There is no more time sir.
– Then MAKE SOME!
– I ‘m afraid that would be impossible sir.
…
– I have enforced my armor and my strength… but there’s no army behind me anymore… nor relative’s support…
You, once said “It is Us my Lord, the only left…”
heh …is it, my loyal friend?
…
…or is it just me…
I was never an Angel…
…just a Daemon in disguise.
Forgive me…
…for Daemons only hurt.
Μονάχος μπήγω το μαχαίρι στην καρδιά και το γυρίζω.
Φτάνει συναίσθημα… πολύ χαμηλά μας έριχνες.
The End.-
Ευτυχισμένες σαπουνόφουσκες ετούτες σου οι μέρες…
Φτάνουν στο ύψος των ματιών σου… και σπάνε
φτύνοντας στα μάτια σου, τα τσουχτερά τους κομμάτια.
Δεν το επέλεξες εσύ… αυτό σε επέλεξε.
Κείνο το αεράκι μπροστά απ’ το βλέμμα σου.
Κατάρα, που δεν άφησε τις μέρες να πλησιάσουν!
Μα εσύ εκεί, κοιτάς, ελπίζεις…
θαρρείς πως τ’ αεράκι θα πάψει κάποια μέρα,
να ‘ρθούν οι μέρες πιό κοντά.
Wrong path…
Dead end again.
Same as the other…
Time to turn around.
[…]
Too bad…
I liked the smell of the flowers… I liked the light.
[…]
But I guess darkness, is what I was born for.
Pain is what I’m supposed to give…
Not Love!
Love… is never welcome.-
Ο αέρας σου σαλεύει την φράτζα, καθώς κοιτάς το βάθος με ύφος απαθές.
Οι ουλές απο προηγούμενες πτώσεις -χαμηλότερων υψομέτρων- είναι εμφανείς επάνω σου… κι όμως το σκέφτεσαι να ξαναρίξεις τον εαυτό σου στο κενό, για εκείνη την αίσθηση του αέρα στο πρόσωπο και το σώμα σου. Το γρήγορο χτύπημα της καρδιάς.
Μα από πόσες ακόμα πτώσεις θα επιβιώσεις; Κι αν τούτη είναι η τελευταία;
“Μην πηδήξεις…” ακούς μια φωνή βγαλμένη απο τα έγκατα του νού σου “…όχι απο εδώ. Είσαι πολύ ψηλά αυτή τη φορά.”
Κοιτάς το βάθος με ύφος απαθές. Ο αέρας σου σαλεύει την φράτζα.
-A burst! An explosion…
and everything is “back to normal”…
-Aren’t you afraid of the recent past?
-There is no past… There is only present!
-What about the future?
-There is no future… only choises of the present!
-What is so f*cking important about it?…
-You Have to enjoy it! It is… a present! 😉
-Knowing “the Secret” now…
Our life will change!
-It will never work!
-Now there… this kind of attitude, will get us nowhere!
I rule… remember? We will win.
-“The Secret” is just a bullshit!
-Then join me into the gutter brother. You ‘ve seen it work!
You Know it Works… so follow me… And join Life again!
The past has thrown me on my knees…
-Help me brother… I am wounded.
-I did try… How could you ever think, you could win this War without me?
-Help me…
[…]
-Grab my hand!
…and promise… That, I will RULE, from now on!
…FOR EVER!
-No… Don’t ask me this…
-Then die, as you deserve!
-No…
ok…
…just Help me…
[…]
A “flash of Darkness” explodes by the clap of their hands…
and the Dark Prince smiles…
[…]
-Welcome… to My world!
…now… Let’s “meet” our Enemies!
Το παρελθόν με νίκησε… και μ’ άφησε αιμόφυρτο στο χώμα, με μία απειλή Ζωής να βουίζει στο κεφάλι μου σαν σφαίρα!
Μόνος και πάλι αποχωρώ για έναν άλλο τόπο.
Άγνωστο για μένα, μα και άγνωστο για “γνωστούς” και “φίλους”.
Μόνος… μακριά απο Όλους.-
Αλλαγή σε όλα… απο το πιό απλό έως το πιό σύνθετο.
Αυτή τη φορά δεν είναι ένα απλό “delete”… μα F – Disk.
Δεν υπάρχουν φίλοι… ούτε κάν γνωστοί.
Υπάρχουν απλά περαστικά ανθρωπάκια, απο τα μάτια μας μπροστά… που ξέρουν μόνο να ζητούν και όχι να δίνουν. Που ξέρουν μόνο να νευριάζουν… και όχι να συζητούν.
Αντίο εαυτέ….
Αναλαμβάνω ΕΓΩ τώρα!
-The Battle is lost, Sir!
The horses are coming back with no riders…
Our troops, ceased their roar.
…our swords are no longer heard, lashing the air and throbbing the enemy’s blades.
It is Us my Lord, the only left…
We Have to Flee…
[…]
Sir…
They are coming, Sir…
[…]
-Let us go back then… We have troops, to train!
…and a Past to Face!
ZoHLtaR 